هر DSLR مدرن چیزی به نام «حالت نورسنجی» دارد که به‌عنوان «سنجش نور دوربین»، «اندازه گیری نوردهی» یا به عبارت ساده‌تر «سنجش» شناخته می‌شود. دانستن اینکه نورسنجی چگونه کار می‌کند و هر یک از حالت‌های نورسنج چه کاری انجام می‌دهد در عکاسی مهم است، زیرا به عکاسان کمک می‌کند نوردهی خود را با حداقل تلاش کنترل کنند و عکس‌های بهتری در موقعیت‌های نور غیرعادی بگیرند. در مقاله درک حالت های نورسنج، توضیح خواهم داد که نورسنج چیست، چگونه کار می کند و چگونه می توانید از آن برای عکاسی دیجیتال خود استفاده کنید.

وقتی اولین دوربین DSLR (نیکون D80) را گرفتم، یکی از ناراحتی‌های من این بود که برخی از تصاویر خیلی روشن یا خیلی تاریک می‌شوند. هیچ ایده ای برای رفع آن نداشتم تا اینکه یک روز در مورد حالت های نورسنجی دوربین یاد گرفتم.

مترینگ چیست؟

نورسنجی به این معنی است که دوربین شما بسته به میزان نوری که به دوربین و  ISO می‌رود، سرعت شاتر و دیافراگم صحیح را تعیین می‌کند . در دوران قدیم عکاسی، دوربین‌ها مجهز به نورسنج نبودند، که سنسوری است که میزان و شدت نور را نورسنج می‌کند. عکاسان مجبور بودند از نورسنج های دستی برای تعیین نوردهی بهینه استفاده کنند. بدیهی است که چون کار به صورت فیلم گرفته شده بود، نمی توانستند فوراً پیش نمایش یا نتیجه را ببینند، به همین دلیل است که از نظر مذهبی به آن نورسنج ها تکیه کردند.

امروزه، هر DSLR دارای یک نورسنج یکپارچه است که به طور خودکار نور منعکس شده را نورسنج می کند و نوردهی بهینه را تعیین می کند. رایج ترین حالت های نورسنج در دوربین های دیجیتال امروزه عبارتند از:

1. نورسنج ماتریسی (نیکون)، همچنین به عنوان نورسنج ارزیابی (کانن) شناخته می‌شود.
2. نورسنج با وزن مرکزی
3. نورسنج نقطه ای

برخی از مدل‌های Canon EOS «نشان‌سنجی جزئی» را نیز ارائه می‌کنند که شبیه به نقطه‌سنجی است، با این تفاوت که ناحیه تحت پوشش بزرگ‌تر است (تقریباً 8٪ از ناحیه منظره یاب نزدیک به مرکز در مقابل 3.5٪ در نورسنج نقطه‌ای).

هنگامی که در حالت دستی عکاسی می کنید، می توانید نورسنج دوربین را در عمل مشاهده کنید – به داخل منظره یاب نگاه کنید و نوارهایی را خواهید دید که به چپ یا راست می روند و یک صفر در وسط، همانطور که در زیر نشان داده شده است.

اگر دوربین خود را به سمت یک منطقه بسیار روشن بگیرید، نوارها به سمت “+” می روند که نشان می دهد نور زیادی برای تنظیمات نوردهی فعلی وجود دارد. اگر دوربین خود را به سمت یک منطقه بسیار تاریک بگیرید، نوارها به سمت “-” می روند که نشان می دهد نور کافی وجود ندارد. سپس باید سرعت شاتر خود را افزایش یا کاهش دهید تا به “0” برسید، که مطابق با نورسنج دوربین، نوردهی بهینه است.

نورسنج دوربین نه تنها برای حالت دستی مفید است – وقتی حالت دیگری مانند اولویت دیافراگم ، اولویت شاتر یا حالت برنامه را انتخاب می کنید ، دوربین به طور خودکار تنظیمات را بر اساس آنچه از متر می خواند تنظیم می کند.

مشکلات نورسنجی

هنگامی که صحنه به طور یکنواخت روشن می شود، نورسنج دوربین عالی کار می کند. با این حال، زمانی که اجسامی با سطوح و شدت نور متفاوت وجود دارند، تعیین میزان نوردهی برای نورسنج ها مشکل و چالش برانگیز می شود. به عنوان مثال، اگر از آسمان آبی بدون ابر یا خورشید در قاب عکس می گیرید، تصویر به درستی در معرض دید قرار می گیرد، زیرا فقط یک سطح نور برای مقابله با آن وجود دارد. اگر چند ابر به تصویر اضافه کنید، کار کمی سخت تر می شود – اکنون متر باید روشنایی ابرها را در مقابل روشنایی آسمان ارزیابی کند و سعی کند نوردهی بهینه را تعیین کند. در نتیجه، نورسنج دوربین ممکن است کمی آسمان را روشن کند تا به درستی ابرهای سفید را در معرض دید قرار دهد – در غیر این صورت، ابرها خیلی سفید یا “بیش از حد نوردهی” به نظر می رسند.

اگر یک کوه بزرگ را به صحنه اضافه کنید چه اتفاقی می افتد؟ اکنون نورسنج دوربین می‌بیند که یک جسم بزرگ وجود دارد که بسیار تاریک‌تر است (نسبت به ابرها و آسمان)، و سعی می‌کند چیزی در وسط بیاورد تا کوه نیز به درستی در معرض دید قرار گیرد. به طور پیش‌فرض، نورسنج دوربین به سطوح نور در کل کادرنگاه می‌کند و سعی می‌کند نوردهی ایجاد کند که نواحی روشن و تاریک تصویر را متعادل کند.

نورسنج ماتریس / ارزیابی

حالت نورسنج ماتریکس یا ارزیابی ارزیابی حالت نورسنج پیش‌فرض در اکثر دوربین‌های DSLR است. با تقسیم کل فریم به چندین “منطقه” که همه آنها بر اساس تک تک رنگ های روشن و تاریک تجزیه و تحلیل می شوند، مشابه مثال بالا عمل می کند. یکی از عوامل کلیدی (علاوه بر رنگ، فاصله، سوژه ها، نقاط برجسته و غیره) که بر نورسنج ماتریس تأثیر می گذارد، محل تنظیم نقطه فوکوس دوربین است. پس از خواندن اطلاعات از تمام مناطق مجزا، سیستم نورسنج به جایی که در کادر تمرکز کرده‌اید نگاه می‌کند و آن را مهم‌تر از همه مناطق دیگر مشخص می‌کند. بسیاری از متغیرهای دیگر در معادله استفاده می شود که از سازنده ای به سازنده دیگر متفاوت است. به عنوان مثال، نیکون همچنین داده های تصویر را با پایگاه داده هزاران تصویر برای محاسبه نوردهی مقایسه می کند.

شما باید از این حالت برای بیشتر عکاسی خود استفاده کنید، زیرا به طور کلی در تعیین نوردهی صحیح کار بسیار خوبی انجام می دهد. من برای اکثر نیازهای عکاسی خود، از جمله عکاسی منظره و پرتره، حالت نورسنجی دوربین خود را روی نورسنجی ماتریس می گذارم.

نورسنج با وزن مرکزی

استفاده از کل فریم برای تعیین نوردهی صحیح همیشه مطلوب نیست. اگر بخواهید از فردی با خورشید پشت سر عکس بگیرید، چه؟ اینجاست که نورسنج با وزن مرکزی مفید است. نورسنج مرکز وزن نور را در وسط قاب و محیط اطراف آن ارزیابی می کند و گوشه ها را نادیده می گیرد. در مقایسه با نورسنج ماتریس، نورسنج با وزن مرکزی به نقطه فوکوس انتخابی شما نگاه نمی‌کند و فقط ناحیه میانی تصویر را ارزیابی می‌کند.

زمانی که می خواهید دوربین وسط کادر را اولویت بندی کند از این حالت استفاده کنید که برای پرتره های نزدیک و سوژه های نسبتاً بزرگ که در وسط کادر قرار دارند عالی عمل می کند. به عنوان مثال، اگر از فردی با خورشید پشت سرش عکس می‌گیرید، این حالت چهره فرد را به درستی نشان می‌دهد، حتی اگر همه چیز احتمالاً بیش از حد نوردهی شود.

نورسنج نقطه ای

نورسنجی نقطه ای فقط نور اطراف نقطه فوکوس شما را ارزیابی می کند و هر چیز دیگری را نادیده می گیرد. یک منطقه/سلول واحد را ارزیابی می کند و نوردهی را بر اساس آن ناحیه واحد محاسبه می کند، نه چیز دیگری. من شخصاً از این حالت برای عکاسی پرنده‌ام استفاده زیادی می‌کنم، زیرا پرنده‌ها بیشتر قسمت کوچکی از کادر را اشغال می‌کنند و باید مطمئن شوم که آنها را به درستی نوردهی کنم، چه پس‌زمینه روشن یا تاریک باشد. از آنجایی که نور در جایی که نقطه فوکوس خود را قرار می‌دهم ارزیابی می‌شود، می‌توانم نوردهی دقیقی روی پرنده داشته باشم حتی زمانی که پرنده در گوشه کادر است. همچنین، اگر از فردی با خورشید در پشت عکس می‌گیرید، اما او قسمت کوچکی از کادر را اشغال کرده است، بهتر است به جای آن از حالت نورسنجی نقطه‌ای استفاده کنید. وقتی سوژه‌های شما فضای زیادی را اشغال نمی‌کنند، استفاده از حالت‌های نورسنج ماتریس یا مرکز وزن به احتمال زیاد باعث ایجاد یک شبح می‌شود. اگر سوژه دارای نور پس زمینه بود. نورسنجی نقطه ای برای سوژه هایی با نور پس زمینه مانند آن عالی عمل می کند.

مثال خوب دیگر استفاده از نورسنج نقطه ای، هنگام عکاسی از ماه است. از آنجایی که ماه بخش کوچکی از قاب را اشغال می کند و آسمان اطراف آن کاملاً تاریک است، بهتر است از نورسنج نقطه ای استفاده کنید – به این ترتیب، ما فقط به سطح نوری که از ماه می رسد نگاه می کنیم و نه چیز دیگری.

برخی از دوربین‌های DSLR مانند Canon 1D/1D قادر به نورسنج چند نقطه‌ای هستند که اساساً امکان انتخاب چندین نقطه برای نورسنج نور و رسیدن به یک مقدار متوسط ​​برای نوردهی خوب را فراهم می‌کند.

نحوه تغییر حالت نورسنج دوربین

متأسفانه، این نه تنها از سازنده ای به سازنده دیگر، بلکه از مدلی به مدل دیگر متفاوت است. برای مثال، در Nikon D5500، این کار از طریق دکمه Info انجام می شود. در دوربین‌های حرفه‌ای مانند Nikon D810 و Nikon D5، یک دکمه جداگانه در صفحه سمت چپ بالا برای نورسنج دوربین وجود دارد. تغییر نورسنجی در دوربین‌های کانن نیز از مدلی به مدل دیگر متفاوت است، اما عموماً از طریق ترکیب کلید (دکمه «تنظیم»)، منوی دوربین یا یک دکمه نورسنجی اختصاصی نزدیک به LCD بالایی انجام می‌شود.